21 فوریه 2022- از بیش از یک دهه ی پیش که گزینه استفاده ازA1C (معیار کنترل طولانی‌مدت قند خون) برای تشخیص دیابت معرفی شده است، ممکن است تشخیص‌های دیابت کمتری نسبت به روش‌های قدیمی‌تر تشخیصی، صورت گرفته باشد. این بدان معنی است که ممکن است بسیاری از افراد بدون تشخیص باقی مانده و درمان مورد نیاز خود را دریافت نکنند. نتایج این مطالعه جدید در مجلهThe Lancet Regional Health – Europe منتشر شده است.
انجمن دیابت آمریکا برای اولین بار در سال 2010 گایدلاینی را در مورد استفاده ازA1C ، به عنوان یک ابزار تشخیصی با مقدار 6.5٪ یا بالاتر برای تشخیص دیابت، صادر کرد. سازمان بهداشت جهانی(WHO) در سال 2011 از این روش پیروی کرد و اکنون در سراسر جهان رایج است که از A1C برای تشخیص دیابت استفاده شود.
قبل از سال 2010، دستورالعمل‌های تشخیص دیابت شامل دو روش بود که امروزه نیز توصیه می‌شود: آزمایش قند خون ناشتا یا آزمایش تحمل گلوکز خوراکی (OGTT). اگرسطح قند خون ناشتا 99 میلی گرم در دسی لیتر یا کمتر باشد، به عنوان قند خون طبیعی در نظر گرفته می شود و چنانچه سطح قند خون ناشتا 100-125 میلی گرم در دسی لیتر باشد، نشان دهنده ی پیش دیابت و سطح 126 میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر، نشان دهنده دیابت است. آزمایش تحمل گلوکز خوراکی، شامل نوشیدن محلول حاوی گلوکز و سپس اندازه‌گیری قند خون در فواصل زمانی مختلف است. پس از دو ساعت، سطح قند خون 140 میلی گرم در دسی لیتر یا کمتر، به عنوان وضعیت طبیعی در نظر گرفته می شود، سطح قند خون 140-199 میلی گرم در دسی لیتر نشان دهنده پیش دیابت و سطح 200 میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر، نشان دهنده دیابت است.
مطالعه ی اخیر به بررسی تغییرات در تعداد افراد مبتلا به دیابت در دانمارک طی یک دوره 24 ساله، از 1995 تا 2018 پرداخت که شامل دوره ی استفاده از دستورالعمل‌های قبلی و بعدی بود که تستA1C به عنوان گزینه‌ای برای تشخیص دیابت در نظر گرفته شد. 415553 تشخیص جدید دیابت در طول دوره مطالعه وجود داشت و محققان از داده‌های این شرکت‌کنندگان برای محاسبه نرخ تشخیص دیابت استاندارد شده با سن، استفاده کردند. کنترل سن در مطالعه ای مانند این مهم است، زیرا احتمال ابتلا به دیابت در افراد مسن بیشتر است و توزیع سنی شرکت کنندگان دقیقاً از یک سال به سال دیگر یکسان نیست.
پس از معرفی A1C به عنوان گزینه تشخیصی، تشخیص دیابت کاهش یافت
محققان دریافتند که از سال 1995 تا سال 2012، یعنی زمانی کهA1C به عنوان یک گزینه تشخیصی در دانمارک معرفی شد، نرخ تشخیص دیابت استاندارد شده با سن، بیش از دو برابر افزایش یافت و از 193 به 396 در هر 100هزار نفر رسید، که نشان دهنده افزایش سالانه ی 4.1 درصدی است.
اما از سال 2012 تا 2018، که از تستA1C به عنوان یک گزینه تشخیصی برای دیابت استفاده شد، میزان تشخیص دیابت به 253 در هر 100هزار نفر کاهش یافت که نشان دهنده ی کاهش سالانه 5.7 درصدی تشخیص دیابت در این دوره است. سوابق پزشکی نشان داد که این کاهش در تشخیص‌ها در واقع سبب می شود افراد کمتری پس از دریافت نتیجه ی آزمایشA1C زیر 6.5٪ ، بدون هیچ آزمایش قبلی A1C، درمان دیابت را شروع کنند. قبل از اینکهA1C به عنوان آزمایشی برای تشخیص دیابت استفاده شود، بسیاری از پزشکان احتمالاً آزمایش دیگری را برای حداقل برخی از این افراد تجویز می کردند - آزمایش هایی که ممکن بود منجر به تشخیص دیابت و شروع درمان دیابت شود.
علاوه بر این، محققان دریافتند که تقریباً همزمان با توصیهA1C به عنوان یک آزمایش تشخیصی، تغییری در روند مرگ‌های مرتبط با دیابت دیده می شود. بین دو بازه زمانی 1995-1997 و 2010-2012، میزان مرگ و میر ناشی از دیابت از 69 به 38 در هر 1000 نفر سال(Person years) کاهش یافت، اما پس از آن میزان مرگ و میر ناشی از دیابت دوباره افزایش یافت و به 48 نفر در هر 1000 نفر سال در فاصله ی 2016-2018 رسید. در حالی که این می تواند یک تصادف باشد و ثابت نمی کند که تغییرات در نحوه تشخیص دیابت، منجر به مرگ و میرهای مرتبط با دیابت بیشتر شده است، اما ممکن است تاخیر در تشخیص و شروع درمان دیابت در واقع منجر به مرگ و میر بیشتر شده باشد.
علیرغم این مطالعه ی واحد، در حال حاضر شواهد زیادی مبنی بر اینکه استفاده از A1C به عنوان یک تست تشخیصی دیابت، اثرات مضری داشته است، وجود ندارد. اما اگر در مطالعات بعدی در مورد این موضوع معلوم شود کهA1C در واقع منجر به تشخیص‌های کمتری بر اساس دستورالعمل‌های فعلی نسبت به سایر دستورالعمل‌ها می‌شود، به ویژه اگر نتایج آزمایشات مختلف در مرحله تشخیص دیابت با هم مقایسه شوند، انجمن‌های پزشکی باید در دستورالعمل‌های خود تجدید نظر کنند.
منبع:
https://www.diabetesselfmanagement.com/news-research/2022/02/21/using-a1c-test-for-diabetes-diagnosis-may-miss-some-cases/